Przejdź do zawartości

ICE: Różnice pomiędzy wersjami

Z Kolejopedia
Utworzono nową stronę "{{Infobox tabor |nazwa = InterCity Express |seria = ICE 1, ICE 2, ICE 3, ICE T, ICE TD, ICE 4, ICE L |producent = Siemens, Bombardier, Talgo |lata produkcji = od 1989 |eksploatacja = 1991 – obecnie |prędkość maksymalna = 250–330 km/h (zależnie od serii) |liczba jednostek = ponad 350 |zasilanie = 15 kV 16,7 Hz AC, 25 kV 50 Hz AC, 3 kV DC (wersje wielosystemowe) |operator = Deutsche Bahn |przeznaczenie = przewozy dalekobieżne }} '''InterCity Express (IC…"
 
(Brak różnic)

Aktualna wersja na dzień 18:52, 6 lip 2025

InterCity Express
Typ pojazdu
Producent Siemens, Bombardier, Talgo
Lata produkcji od 1989
Liczba wyprodukowanych
Układ osi
Masa własna
Długość pojazdu
Moc ciągła
Prędkość maksymalna
Napięcie zasilania 15 kV 16,7 Hz AC, 25 kV 50 Hz AC, 3 kV DC (wersje wielosystemowe)
Służba
Użytkownicy
Inne oznaczenia


InterCity Express (ICE) – niemiecki system szybkiej kolei dalekobieżnej, obsługiwany przez DB Fernverkehr (część Deutsche Bahn). Jest symbolem nowoczesnych połączeń dużych prędkości w Niemczech oraz poza ich granicami. Pociągi ICE obsługują trasy krajowe i międzynarodowe, łącząc główne miasta Niemiec z sąsiednimi krajami europejskimi.

Spis treści[edytuj]

  1. Historia
  2. Serie taboru ICE
  3. Trasy i zasięg
  4. Infrastruktura
  5. Komfort i wyposażenie
  6. Ciekawostki
  7. Zobacz też
  8. Bibliografia

Historia[edytuj]

Pomysł stworzenia kolei dużych prędkości w Niemczech pojawił się w latach 70., lecz realizacja nastąpiła dopiero pod koniec lat 80. Pierwsze testy prowadzono na zmodyfikowanych jednostkach serii 103 i 120.

  • 1985 – prezentacja prototypu „ICE-V” (prędkość testowa: 406 km/h),
  • 1989 – dostawy ICE 1,
  • 1991 – inauguracja pierwszej linii ICE: Hamburg – Frankfurt – Monachium,
  • Lata 2000. – ekspansja zagraniczna (Francja, Szwajcaria, Holandia, Belgia),
  • 2017 – uruchomienie linii Berlin – Monachium przez Erfurt (prędkość 300 km/h),
  • 2023 – dostawy ICE 3neo i ICE L (Talgo).

ICE stał się znakiem rozpoznawczym niemieckiej kolei i symbolem nowoczesności DB.

Serie taboru ICE[edytuj]

ICE to rodzina pociągów obejmująca wiele serii, różniących się konstrukcją i przeznaczeniem:

ICE 1[edytuj]

  • Pierwsza generacja, wprowadzona w 1991 roku,
  • Składy wagonowe z dwoma lokomotywami końcowymi (BR 401),
  • Prędkość maks.: 280 km/h (obecnie 250),
  • 60 jednostek, po modernizacji nadal w eksploatacji.

ICE 2[edytuj]

  • Skrócona wersja ICE 1 – jedna lokomotywa + wagon sterowniczy,
  • Możliwość dzielenia składu na dwie części,
  • Stosowane na trasach Berlin – Kolonia – Dortmund.

ICE 3 (BR 403/406)[edytuj]

  • Nowoczesne składy wieloczłonowe, z rozproszonym napędem,
  • Prędkość maksymalna: 300 km/h,
  • ICE 3M – wersje międzynarodowe (obsługa Belgii, Holandii, Francji),
  • ICE 3neo – nowa wersja z poprawionym komfortem (od 2022).

ICE T (BR 411/415)[edytuj]

  • Skład wychylny, przystosowany do tras krętych (np. Frankfurt – Drezno),
  • Prędkość: 230 km/h,
  • Stosowane na trasach nieprzystosowanych do dużych prędkości.

ICE TD (BR 605)[edytuj]

  • Dieselowy skład ICE (napęd spalinowy),
  • Wycofany z eksploatacji w 2017 roku,
  • Niezadowalająca niezawodność.

ICE 4 (BR 412)[edytuj]

  • Nowy typ pociągu dalekobieżnego od 2017 r.,
  • Modułowa budowa – 7 do 13 członów,
  • Prędkość maks.: 250 km/h (niektóre testowane do 265 km/h),
  • Główna siła napędowa floty ICE od lat 2020.

ICE L (Talgo)[edytuj]

  • Lekki skład wagonowy z lokomotywą wielosystemową,
  • Produkowany przez Talgo (Hiszpania),
  • Niska podłoga, pełna dostępność dla niepełnosprawnych,
  • Planowane wdrożenie: 2024–2026.

Trasy i zasięg[edytuj]

ICE obsługuje główne osie komunikacyjne Niemiec i oferuje połączenia międzynarodowe.

Główne linie krajowe:[edytuj]

  • Hamburg – Hanower – Frankfurt – Monachium,
  • Berlin – Norymberga – Monachium (przez Erfurt, nowa linia VDE 8),
  • Kolonia – Frankfurt (najbardziej stromolinowa linia w Niemczech),
  • Dortmund – Essen – Frankfurt,
  • Berlin – Hamburg (ICE Sprinter).

Połączenia międzynarodowe:[edytuj]

  • Frankfurt – Paryż (przez Saarbrücken, z SNCF),
  • Frankfurt – Bruksela (przez Kolonię),
  • Frankfurt – Amsterdam (przez Duisburg i Utrecht),
  • Frankfurt – Zurych,
  • Berlin – Wiedeń,
  • W planach: Berlin – Praga (zmodernizowana linia przez Drezno).

Infrastruktura[edytuj]

ICE korzysta z wydzielonych linii kolei dużych prędkości, takich jak:

  • **Kolonia – Frankfurt**: do 300 km/h, tunelowa infrastruktura,
  • **Erfurt – Norymberga**: nowoczesna magistrala na linii VDE 8,
  • **Hanower – Würzburg**: pierwsza szybka linia z lat 80.

Linie są wyposażone w systemy bezpieczeństwa:

  • **LZB** (Linienzugbeeinflussung) – starszy system automatyki,
  • **ETCS Level 2** – nowoczesny standard europejski.

Stacje ICE to głównie duże dworce: Berlin Hbf, Frankfurt Hbf, Köln Hbf, München Hbf, Hamburg Hbf i inne.

Komfort i wyposażenie[edytuj]

Pociągi ICE słyną z wysokiego komfortu podróży:

  • Klimatyzacja, Wi-Fi, monitory informacyjne,
  • Klasa 1 i 2, przedziały rodzinne, miejsca dla rowerów,
  • Wagon restauracyjny i bistro (ICE 1–4),
  • Gniazdka przy każdym fotelu,
  • Rezerwacja miejsc online i przy wejściu na peron (świetlne panele informacyjne).

Od 2023 r. DB testuje miejsca do pracy z monitorem i regulowanym oświetleniem w 1. klasie ICE 3neo.

Ciekawostki[edytuj]

  • Najszybszy ICE (seria ICE-V) osiągnął 406,9 km/h na testach w 1988 roku,
  • ICE 3 może przejechać przez tunel Katzenberg z prędkością 300 km/h,
  • ICE 1 i ICE 2 mają konstrukcję opartą na wagonach osobowych z lokomotywami,
  • ICE 3 jest eksploatowany także przez inne kraje – np. Belgia, Holandia, Francja,
  • Pociągi ICE przejeżdżają dziennie ponad 400 000 km.

Zobacz też[edytuj]

Bibliografia[edytuj]

  • oficjalna strona Deutsche Bahn
  • Wikipedia niemiecka – „InterCityExpress”
  • Eisenbahn-Kurier – katalog taboru 2024
  • RailTech, Eurail, DB Fernverkehr Broschüren
  • Talgo – informacje techniczne o ICE L

Przypisy[edytuj]

<references />