ICE: Różnice pomiędzy wersjami
Utworzono nową stronę "{{Infobox tabor |nazwa = InterCity Express |seria = ICE 1, ICE 2, ICE 3, ICE T, ICE TD, ICE 4, ICE L |producent = Siemens, Bombardier, Talgo |lata produkcji = od 1989 |eksploatacja = 1991 – obecnie |prędkość maksymalna = 250–330 km/h (zależnie od serii) |liczba jednostek = ponad 350 |zasilanie = 15 kV 16,7 Hz AC, 25 kV 50 Hz AC, 3 kV DC (wersje wielosystemowe) |operator = Deutsche Bahn |przeznaczenie = przewozy dalekobieżne }} '''InterCity Express (IC…" |
(Brak różnic)
|
Aktualna wersja na dzień 18:52, 6 lip 2025
Typ pojazdu | – |
---|---|
Producent | Siemens, Bombardier, Talgo |
Lata produkcji | od 1989 |
Liczba wyprodukowanych | – |
Układ osi | – |
Masa własna | – |
Długość pojazdu | – |
Moc ciągła | – |
Prędkość maksymalna | – |
Napięcie zasilania | 15 kV 16,7 Hz AC, 25 kV 50 Hz AC, 3 kV DC (wersje wielosystemowe) |
Służba | – |
Użytkownicy | – |
Inne oznaczenia | – |
InterCity Express (ICE) – niemiecki system szybkiej kolei dalekobieżnej, obsługiwany przez DB Fernverkehr (część Deutsche Bahn). Jest symbolem nowoczesnych połączeń dużych prędkości w Niemczech oraz poza ich granicami. Pociągi ICE obsługują trasy krajowe i międzynarodowe, łącząc główne miasta Niemiec z sąsiednimi krajami europejskimi.
Spis treści[edytuj]
- Historia
- Serie taboru ICE
- Trasy i zasięg
- Infrastruktura
- Komfort i wyposażenie
- Ciekawostki
- Zobacz też
- Bibliografia
Historia[edytuj]
Pomysł stworzenia kolei dużych prędkości w Niemczech pojawił się w latach 70., lecz realizacja nastąpiła dopiero pod koniec lat 80. Pierwsze testy prowadzono na zmodyfikowanych jednostkach serii 103 i 120.
- 1985 – prezentacja prototypu „ICE-V” (prędkość testowa: 406 km/h),
- 1989 – dostawy ICE 1,
- 1991 – inauguracja pierwszej linii ICE: Hamburg – Frankfurt – Monachium,
- Lata 2000. – ekspansja zagraniczna (Francja, Szwajcaria, Holandia, Belgia),
- 2017 – uruchomienie linii Berlin – Monachium przez Erfurt (prędkość 300 km/h),
- 2023 – dostawy ICE 3neo i ICE L (Talgo).
ICE stał się znakiem rozpoznawczym niemieckiej kolei i symbolem nowoczesności DB.
Serie taboru ICE[edytuj]
ICE to rodzina pociągów obejmująca wiele serii, różniących się konstrukcją i przeznaczeniem:
ICE 1[edytuj]
- Pierwsza generacja, wprowadzona w 1991 roku,
- Składy wagonowe z dwoma lokomotywami końcowymi (BR 401),
- Prędkość maks.: 280 km/h (obecnie 250),
- 60 jednostek, po modernizacji nadal w eksploatacji.
ICE 2[edytuj]
- Skrócona wersja ICE 1 – jedna lokomotywa + wagon sterowniczy,
- Możliwość dzielenia składu na dwie części,
- Stosowane na trasach Berlin – Kolonia – Dortmund.
ICE 3 (BR 403/406)[edytuj]
- Nowoczesne składy wieloczłonowe, z rozproszonym napędem,
- Prędkość maksymalna: 300 km/h,
- ICE 3M – wersje międzynarodowe (obsługa Belgii, Holandii, Francji),
- ICE 3neo – nowa wersja z poprawionym komfortem (od 2022).
ICE T (BR 411/415)[edytuj]
- Skład wychylny, przystosowany do tras krętych (np. Frankfurt – Drezno),
- Prędkość: 230 km/h,
- Stosowane na trasach nieprzystosowanych do dużych prędkości.
ICE TD (BR 605)[edytuj]
- Dieselowy skład ICE (napęd spalinowy),
- Wycofany z eksploatacji w 2017 roku,
- Niezadowalająca niezawodność.
ICE 4 (BR 412)[edytuj]
- Nowy typ pociągu dalekobieżnego od 2017 r.,
- Modułowa budowa – 7 do 13 członów,
- Prędkość maks.: 250 km/h (niektóre testowane do 265 km/h),
- Główna siła napędowa floty ICE od lat 2020.
ICE L (Talgo)[edytuj]
- Lekki skład wagonowy z lokomotywą wielosystemową,
- Produkowany przez Talgo (Hiszpania),
- Niska podłoga, pełna dostępność dla niepełnosprawnych,
- Planowane wdrożenie: 2024–2026.
Trasy i zasięg[edytuj]
ICE obsługuje główne osie komunikacyjne Niemiec i oferuje połączenia międzynarodowe.
Główne linie krajowe:[edytuj]
- Hamburg – Hanower – Frankfurt – Monachium,
- Berlin – Norymberga – Monachium (przez Erfurt, nowa linia VDE 8),
- Kolonia – Frankfurt (najbardziej stromolinowa linia w Niemczech),
- Dortmund – Essen – Frankfurt,
- Berlin – Hamburg (ICE Sprinter).
Połączenia międzynarodowe:[edytuj]
- Frankfurt – Paryż (przez Saarbrücken, z SNCF),
- Frankfurt – Bruksela (przez Kolonię),
- Frankfurt – Amsterdam (przez Duisburg i Utrecht),
- Frankfurt – Zurych,
- Berlin – Wiedeń,
- W planach: Berlin – Praga (zmodernizowana linia przez Drezno).
Infrastruktura[edytuj]
ICE korzysta z wydzielonych linii kolei dużych prędkości, takich jak:
- **Kolonia – Frankfurt**: do 300 km/h, tunelowa infrastruktura,
- **Erfurt – Norymberga**: nowoczesna magistrala na linii VDE 8,
- **Hanower – Würzburg**: pierwsza szybka linia z lat 80.
Linie są wyposażone w systemy bezpieczeństwa:
- **LZB** (Linienzugbeeinflussung) – starszy system automatyki,
- **ETCS Level 2** – nowoczesny standard europejski.
Stacje ICE to głównie duże dworce: Berlin Hbf, Frankfurt Hbf, Köln Hbf, München Hbf, Hamburg Hbf i inne.
Komfort i wyposażenie[edytuj]
Pociągi ICE słyną z wysokiego komfortu podróży:
- Klimatyzacja, Wi-Fi, monitory informacyjne,
- Klasa 1 i 2, przedziały rodzinne, miejsca dla rowerów,
- Wagon restauracyjny i bistro (ICE 1–4),
- Gniazdka przy każdym fotelu,
- Rezerwacja miejsc online i przy wejściu na peron (świetlne panele informacyjne).
Od 2023 r. DB testuje miejsca do pracy z monitorem i regulowanym oświetleniem w 1. klasie ICE 3neo.
Ciekawostki[edytuj]
- Najszybszy ICE (seria ICE-V) osiągnął 406,9 km/h na testach w 1988 roku,
- ICE 3 może przejechać przez tunel Katzenberg z prędkością 300 km/h,
- ICE 1 i ICE 2 mają konstrukcję opartą na wagonach osobowych z lokomotywami,
- ICE 3 jest eksploatowany także przez inne kraje – np. Belgia, Holandia, Francja,
- Pociągi ICE przejeżdżają dziennie ponad 400 000 km.
Zobacz też[edytuj]
- Deutsche Bahn
- DB Fernverkehr
- Kolej dużych prędkości
- Kolej w Niemczech
- ICE 1, ICE 3, ICE 4
- Tabor kolejowy w Niemczech
Bibliografia[edytuj]
- oficjalna strona Deutsche Bahn
- Wikipedia niemiecka – „InterCityExpress”
- Eisenbahn-Kurier – katalog taboru 2024
- RailTech, Eurail, DB Fernverkehr Broschüren
- Talgo – informacje techniczne o ICE L
Przypisy[edytuj]
<references />