Przejdź do zawartości

Parowozy Kriegslokomotive

Z Kolejopedia
Wersja z dnia 17:29, 7 lip 2025 autorstwa Admin Kolejopedia (dyskusja | edycje) (Utworzono nową stronę "{{Infobox tabor |nazwa = Kriegslokomotive |typ = parowóz towarowy / uniwersalny |producent = zakłady na terenie III Rzeszy i okupowanej Europy (m.in. Borsig, Henschel, Schichau, Pafawag) |lata produkcji = 1939–1945 |liczba wyprodukowanych = ponad 16 000 (łącznie wszystkich typów) |rodzaj napędu = parowy |układ osi = 1’E (BR52), 1’D (BR50ÜK), 1’E1’ (BR42) |masa = 80–100 t (z tendrem) |ciśnienie pary = 16 bar |prędkość maksymalna = 80 km/h (w…")
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Kriegslokomotive
Typ pojazdu parowóz towarowy / uniwersalny
Producent zakłady na terenie III Rzeszy i okupowanej Europy (m.in. Borsig, Henschel, Schichau, Pafawag)
Lata produkcji 1939–1945
Liczba wyprodukowanych
Układ osi 1’E (BR52), 1’D (BR50ÜK), 1’E1’ (BR42)
Masa własna 80–100 t (z tendrem)
Długość pojazdu
Moc ciągła
Prędkość maksymalna
Napięcie zasilania
Służba
Użytkownicy
Inne oznaczenia


Kriegslokomotive (z niem. „lokomotywy wojenne”) – uproszczone, masowo produkowane parowozy stworzone przez Deutsche Reichsbahn w czasie II wojny światowej. Projektowane z myślą o szybkim wytwarzaniu i działaniu w trudnych warunkach frontowych, często w prymitywnych warunkach eksploatacyjnych. Były kluczowym elementem logistyki III Rzeszy.

Spis treści[edytuj]

  1. Geneza i koncepcja
  2. Typy lokomotyw Kriegslokomotive
  3. Konstrukcja i uproszczenia
  4. Produkcja i fabryki
  5. Dane techniczne
  6. Eksploatacja powojenna
  7. W Polsce
  8. Ciekawostki
  9. Zobacz też
  10. Bibliografia

Geneza i koncepcja[edytuj]

Po wybuchu II wojny światowej, Deutsche Reichsbahn potrzebowała parowozów, które można było szybko i tanio produkować, z ograniczonym użyciem metali strategicznych, dostosowanych do frontowych warunków. Tak powstała koncepcja Kriegslokomotiven – „lokomotyw wojennych”.

Celami konstrukcyjnymi były:

  • uproszczona budowa,
  • ograniczenie użycia miedzi, aluminium i innych metali kolorowych,
  • łatwość produkcji i napraw,
  • możliwość eksploatacji w ekstremalnych warunkach – błoto, śnieg, słaba jakość wody,
  • kompatybilność z torami 1435 mm i (częściowo) 1520 mm.

Typy lokomotyw Kriegslokomotive[edytuj]

Wyróżniamy dwa główne rodzaje Kriegslokomotiven:

1. Übergangskriegslokomotive (ÜK) – „lokomotywa przejściowa”[edytuj]

To przejściowe wersje pokojowych parowozów, z uproszczeniami.

  • BR 50 ÜK – na bazie BR 50, ok. 3 000 sztuk,
  • BR 44 ÜK – na bazie BR 44.

2. Kriegslokomotive (pełne)[edytuj]

Konstrukcje całkowicie wojenne, zaprojektowane od podstaw:

  • BR 52 – najpopularniejsza lokomotywa w historii Europy (ok. 6 300 sztuk),
  • BR 42 – mocniejszy parowóz dla ciężkich ładunków (ok. 850 sztuk),
  • BR 03.10 ÜK – szybkobieżny (rarytas),
  • BR 06 ÜK – tylko prototypy.

Konstrukcja i uproszczenia[edytuj]

Parowozy Kriegslokomotive miały wiele uproszczeń:

  • brak osłon zewnętrznych, ograniczone wykończenie,
  • stalowe zamiast miedzianych rur,
  • uproszczona armatura i hamulce,
  • mechanizmy smarowania ręczne,
  • drewniane elementy kabiny maszynisty,
  • w wielu przypadkach brak oświetlenia elektrycznego,
  • tendry typu tubowagon (np. tendry 2'2'T30).

Ich wadą była mniejsza trwałość – planowano żywotność na ok. 5–10 lat, ale wiele z nich przetrwało znacznie dłużej.

Produkcja i fabryki[edytuj]

Produkcję zlecano kilkunastu zakładom w III Rzeszy oraz okupowanej Europie. W tym:

  • Henschel, Borsig, Schichau, Orenstein & Koppel,
  • Grafenstaden (Francja), Wiener Lokomotivfabrik,
  • Pafawag (Wrocław), Fablok (Chrzanów) – częściowo jako podwykonawcy.

W rekordowym okresie (1943–44) produkowano ponad 100 lokomotyw tygodniowo.

Dane techniczne (na przykładzie BR 52)[edytuj]

  • Układ osi: 1’E (czyli 2-10-0),
  • Średnica kół napędnych: 1 400 mm,
  • Długość z tendrem: ok. 22 m,
  • Masa służbowa: 84 t,
  • Masa z tendrem: ok. 120 t,
  • Moc: ok. 1 200 KM,
  • Prędkość maks.: 80 km/h,
  • Ciśnienie kotła: 16 bar.

Eksploatacja powojenna[edytuj]

Po 1945 roku parowozy Kriegslokomotive znalazły się w taborze wielu krajów:

W Polsce Ty2 i Ty42 były podstawą parku towarowego aż do lat 80., szczególnie na Śląsku i Pomorzu.

W Polsce[edytuj]

  • PKP nadało ex-BR52 oznaczenie Ty2, a ex-BR42 – Ty42,
  • W szczytowym okresie Polska miała ponad 1 500 tych lokomotyw,
  • Używane w ruchu towarowym i wojskowym, szczególnie w wojskowych składach ewakuacyjnych,
  • Do dziś zachowało się kilkadziesiąt sztuk jako eksponaty muzealne – m.in. w Wolsztynie, Skansenie Chabówka, Jaworzynie Śląskiej.

Ciekawostki[edytuj]

  • BR 52 to najliczniejszy typ lokomotywy parowej w Europie,
  • Niemcy planowali uproszczone „Kriegs-Diesellok” i „Kriegs-E-Lok”, ale nigdy nie wyszły poza prototypy,
  • Istniała wersja BR 52 z kondensatorem (BR 52K) – dla frontów bez dostępu do wody,
  • Wiele Ty2 w Polsce zostało zmodernizowanych – m.in. z nową armaturą, kabiną zamkniętą i reflektorami.

Zobacz też[edytuj]

Bibliografia[edytuj]

  • Alfred B. Gottwaldt – „Die Baureihe 52”
  • R. Dulemba – „Parowozy serii Ty2 i Ty42”
  • Deutsche Reichsbahn Dokumente 1942–45
  • Skansen Taboru w Chabówce – opisy jednostek
  • Wikipedia DE: „Kriegslokomotive”, „BR 52”, „ÜK-Ausführung”

Przypisy[edytuj]

<references />